Nana

“Nana, Canim, olacagi belliydi zaten! Onlari ayaklarina getirdin!... Ne yapayim, dayanamiyorum. Zorla degil ya, dayanamiyorum, dedi ve onun özrünü anliyormus gibi ayagini uzatti. Bunun üzerine uyumak istedigi için son derece sinirlenmis olan Fontan ona var kuvvetiyle bir tokat patlatti. Tokat o kadar kuvvetle indi ki Nana kendini ayakta buldu, sersemlemisti. Bir çogununkini andiran derin bir inilti ile sadece, Ah! Diyebildi. Fontan, kimildayacak olursa bir ikinci tokat daha patlayacagini söyleyerek onu tehdit etti. Sonra mumu söndürdü, sirt üstü yatti ve derhal horlamaya basladi. Nana ise yüzünü yastiklara gömerek kesik hiçkiriklarla agliyordu. Kuvvetine güvenmek alçaklikti. Fontan’in korkutucu bir hal almis olan çehresi onu gerçekten kokutuyordu. Yedigi tokat onu yatistirmis gibi yavas yavas sakinlesiyordu. Simdi Fontan’a saygi duyuyor. Ve yatakta ona genis bir yer ayirmak için kendisi sokak tarafindaki duvara sokuluyordu. Yanagi ates gibi yanarak, gözleri yasla Dolu, dermansizlik içinde pasta ve çörek kirintilarinin kokusunu bile almadan uyumaya basladi. (Arka Kapak)