Eski Yunan'da Mit ve Tragedya

Mitlerin mantiki bir kavrayisla algilanmasin kökleri yeni çagda baslamamistir; tersine, antikitenin baslangiç tarihine kadar uzanir. Neredeyse IV. yüzyildan beri düsünürler “mit ve tragedya” üzerine kafa yormuslar, onlarin arka planinda yatan gerçeklik ve mantiksalligi bir anlamda anlamaya çalisirken bir anlamda da hesaplasmaya çalismislardir.Ortaçag resmi, müzigi ve edebiyati, imparatorluklarin tekeline geçen tektanrili dinlerin içinden ve disindan her firsatta paganca bir karsi koyus ile mitolojilerin sevimli, bizden ve erisilebilir tanrilarini ve efsanelerini tekrar tekrar islemistir. Kilisenin skolastik mitsizlestirme çalismalari ise, sadece mitlerin ve tragedyalarin alaninin daha da genislemesi ve onlarin felsefenin de alanina girmesiyle sonuçlanmistir.Simdi mitler ve tragedyalarla hesaplasmanin -XXI. yüzyilda bile- bittigini söylemek çok zordur. Ne kadari gerçek ne kadari düstür bilinmez; ama bilimin mantik duvarlarina çarpildiklarinda bile etkilerinden bir sey kaybetmeyen mitler ve tragedyalar, tamamen o cografyanin yapisina ve kültürel gelisimine uygunluk göstererek tekrar tekrar üretildiler.Ama Ege Denizi’nin iki yaninda kâh mavi koylarda kâh yesil ormanlarda hâlâ sesleri duyulan, gölgeleri denize düsen, fenerleri gemicilere yol gösteren, yaktiklari atesleri hâlâ sönmeyen efsaneler, onlarin bugün de aramizda olduklarinin kanitidir.