Yeşil Beyaz Kırmızı

“Canım kızım, söz, bir gün, masalların doğrusunu anlatacağım sana. Külkedisi, saray
ve şatafat düşkünü olmayacak. Karınca, müziksever olacak, ağustos böceğinin
konserlerini seve seve dinleyecek. İstifçi bir cimri olmayacak. Olur da kışın biri yardım
isterse, yiyeceğini paylaşabilecek. En güzel uçurtmalar Gazze’de uçacak. Kudüs’ün
bayram sabahlarında çocuklar ve kadınlar rengârenk bir umut demeti olacak.”
Abdullah ve Fatıma… Evleri yıkılsa da yüreklerinin işgal edilmesine izin vermeyen bir
baba-kız. Silahsız, savunmasızlar. Onca yıkımın ortasında bir vicdan anıtı olarak
dikiliyorlar. Yuvalarına giden yolu umutla adımlıyorlar. Aileden geriye ikisi kalsa da
sevdikleri yüreklerinde, toprağa bir zeytin çekirdeği gömüyorlar. Dünyanın hiç
durmayan kıyametine bir fidan umuduyla direniyorlar. Bir yavru kediyi doyuruyorlar
kendi lokmalarından. Yüzlerini güneşe dönüp gölgeleri arkada bırakıyorlar. Zeytin
yeşili baharlara, şafak kırmızısı sabahlara, kar beyaz sevinçlere doğru yürüyorlar.