Yangın Sonrası Ölmek

“Fikir karmasalari... Eglenen insanlar... Kalin gözlüklü, kel kafali ve küpeli adamlar köpüklü sampanyalar içerdi. Kafalari zehirlenir, bilgiyi, hikmeti ve metlaki konusurlar. Her seyin baslangici onlarda bir afyon çekirdegine sigdirilan düsüncelerdir. Tanri, küçük bir hikaye.. Melekler... Biz, kalçalarini oksadigimiz dilberlere inaniriz. Ölüm, sehrin çöplüklerine yolculuk. Ve adamin ordadir, ama ölmemistir. Dogdugu kasabanin daglarinda koyunlariyla yaptigi gezintiler sirasinda karsilastigi ihtiyar insanlar hiç bu sekilde düsünmüyorlardi. Mecnun’u animsadi. Ay hala oradadir. Sevgilisinin mezarinda uzanmis halde bulunan adami. Ölmüs adami. Dogruldu. Tasi olmayan, yalniz topraktan ibaret, Leyla’ninkine benzeyen bir kabir ariyor. Orada uzanmak, ölmek ve bu sekilde gnese yakalanmak istiyor. Ay, yukarda titriyor. Sehir hiç kimseyi benimsememisti. (Arka Kapak)