Vaka: Kan Kokusu

“Aslında herkesin hayatı birer vakaydı.
Sadece bazılarının sonu acı oldu.”

Görevi insanlara yardım etmek olan bir insanın yardıma muhtaç kalmasından daha trajik bir şey olabilir mi? Üstelik o gün doğum günüyse…

Kemal’in unutamadığı vakalar vardı. Hayatıyla bütünleşen vakalar… Zihnini yırtacak kadar acı, yüreğini parçalayacak kadar sivri… Ve bu vakaların, hayatıyla bir bütün olacağını bilemezdi. Bir vaka başladıysa bitmeliydi. Bu kitaba başladıysanız siz de Kemal’in vakalarına ortak oldunuz demektir.

Öyle ya da böyle bu vaka bitmeli…

Kan kokusu…

Baskın bir kan kokusu burnunun direğini sızlatıyordu âdeta genç adamın. Ölüm soğukluğundaki duvara yaslanmış, sakin olmaya çalışıyordu. Gece yarısını on üç dakika geçmişti sadece. Yeni bir günün on üçüncü dakikasında, aslında yeni yaşının on üçüncü dakikasında eski püskü bir gecekondunun boyası kalkmış, kirli, pas içinde kalmış kireç duvarına sırtını dayamış, nefes almak için ciğerlerini zorluyordu…

Genç adam aslında oraya yardım etmek, hayat kurtarmak için gelmişti. Oysa şimdi kendi hayatının kurtarılması gerektiği gerçeğiyle karşı karşıyaydı. Bu ironik ve komikti. Hayat kurtarmaya gelmişken hayatından olma ihtimaline bu kadar yakın olmak... Doğum gününün ölüm günün olması ihtimali de cabası!