Şiirler

önce güzel Türkçe, yasayan Türkçe, yahut “Turan Türkçesi” ile kaleme alinmistir. Alelâde duygulanislarin degil, çilenin, fikir istirabinin, yasanan yillarin mahsulüdür. Ferdî ve millî hassasiyetler, bu manzumelerin her misrasina sinmistir, size kendisini, yormayan mesajlarla okutur, sizi düsündürür, üzer, size ümit verir ve sizi huzursuz ederken size çareler de aratir. Sanat adami nutuk atmaz, vaaz vermez ama incitmeden ince ince yaralarinizi sizlatir. Musiki de öyledir. Dede Efendi ve Itri’yi dinlerken de ayni akisa kapilmaz miyiz? “Musikisinde bir taraftan din, bir taraftan bütün hayat akmis” olan o nagmeler saltanati, hepimizin gönlünde  “Mavi Tunca’la gür Firat”i çaglatirken, diger tarafta Kiziltug’un siirleri, Vardar kiyisinda veya Ohri aksaminda sizi sairiyle birlikte düsündürür, aglatir. Bütün bu fikirle beslenen duygulanislara daima ihtiyacimiz vardir. Sairlerinin söylemedigi, yazmadigi bir edebiyat millî de olamaz evrensele de yükselemez. Onlar nasirlerimizle beraber “Kendi Gök Kubbemiz Altinda” yazip söyleyecekler ki yetismekte olan nesiller “neyin nesi” olduklarini bilsinler, uyansinlar ve daimi teyakkuz içinde bulunsunlar.M. Mehdi ERGÜZEL