Qafe 1864

Okuyacağınız bu hikâye, Kuzey’in keskin rüzgârlarında esti, Kaf Dağı’nın gölgesinde serpildi ve zamanın bağrında bir yazgıya dönüştü. Bir kadın ve bir erkeğin kaderi, kâh kavuşmanın kâh ayrılığın başlangıcı oldu. Bir halkın hikâyesi içinde kendine yer buldu.

Efsanelerin özünü QAFE’ye sığdırabildim; yalnızca Pşine’m taşıyabiliyordu bu kadar ağır bir acıyı, hem de zarif bir biçimde. Buzdan ırmaklarda yanan kalpleri müziğin şefkatine sardım. O kalpler hâlâ şafağı bekliyor: Yeniden doğacakları, sevecekleri, bir kez daha “buradayız” diyecekleri bir şafak…

Bu satırlarla o şafağa selam gönderiyorum: Kavuşmaların ve ayrılıkların şafağına… QAFE’nin ağlatan sesiyle örülmüş tüm yazgılara…

Günler geçti, saymayı bıraktım. “Küllerimi Elbruz’a Savurdum” hikâyelerini ekledim; anlatmak zorundaydım, çünkü başka türlüsü mümkün değildi.

Unutulmuş bir kalbin içinden geçen bu yük yalnızca benim değil, neslimin omzunda taşıdığı bir yüktü. Ve her ağıt gibi, bu da bir tanıklık gerektiriyordu.

Ben bir Nart kadınıyım; olan biten her şeyin tanığıyım. Yıllardır aynı rüyayı görüyorum: Karadeniz’in karanlık ve soğuk sularında, gözleri uzaklara dikilmiş çocuklar, kadınlar, yaşlılar…

Hepsi bana bakıyor.