Labirent

Senay Seba, içten ve kararli cümleleriyle, basmakalip fikirlerin önünde yillanmis bir kapi gibi duruyor: Çocuklar, yetiskinlerin israrci rüzgâriyla olusan akintida sürüklenecek baliklar degildir; onlar yavas ama istedigi yöne yüzen baliklar olmalidirlar. Heyecanin hep dorukta tutuldugu, bir çocugun hayal gücünün götürdügü yere giden bu çalisma, yetimhane yasaminin barindirdigi hisleri de tüm samimiyetiyle önümüze seriyor. Yetimhanelerde rengârenk kapilar açan görevlilerin çogalmasi umuduyla.
Yasak katta kilitli bir kapi… Ardinda büyük bir gizem oldugunu düsünüyorsaniz onu görmezden gelebilir misiniz?
Emir, güzel agaçlar ve kati kurallarla çevrelenmis bir yetimhanede yasamaktadir. Burada her gün bir sonrakiyle aynidir. Arkadaslarla oynanan sessiz oyunlar, temizlik saatleri, otomatik davranislar ve uyku… Üstelik gözünüzün içine içine bakan süpheci nöbetçiler ve size nasil düsünmeniz gerektigini söyleyenlerle bezenmis koridorlar da var. Ama bu koridorlardan biri, çocuksu düslere hos geldin diyen pasli bir kapiya çikiyor. Bu kilitli kapi herkesin dilinde fakat içlerinden yalnizca Emir cesaretini topluyor ve kapinin sirrini çözmek için adim atiyor.
Ilk denemesinde ayagini kirinca düsünmek için epey vakti oluyor. Kapiyi akliyla açip bitmeyen hayallere daliyor tabii, hem de ne hayaller… Ne de olsa hayallerin açamadigi kapi yoktur! Böylece Emir, o kapiyla yeniden göz göze gelmek için kollari siviyor. Kim bilir belki bu sefer Efe ve Dilara da ona eslik eder. Sonrasi mi? Kitabimizin kapisi sizin için sonuna kadar açik, buyurmaz misiniz?