Kurtların Uluduğu Yer

AY’IN ÖLDÜRDÜĞÜ, AŞKIN LANETLENDİĞİ BİR DÜNYADA YA AYRI DÜŞECEKLER YA DA BİRLİKTE YANACAKLAR.

Ay Tanrıçası Selene yeryüzüne indiğinde, kurtların kaderi değişmişti. Dolunay geceleri artık özgürlüğün değil, köleliğin işaretiydi. İlahi ışığın altına giren her kurt, iradesini kaybediyor ve Tanrıça’nın sadık bir gölgesine dönüşüyordu. Döngü başladığında ise son belliydi: Yeniay geldiğinde ölüm kaçınılmazdı.

Balın Boz, sürünün Alfa’sının kurt doğmamış kızıydı. Çocukluğundan beri dışlanmış, sıradan bir insan olmaya mahkûm edilmişti. Fakat eve döndüğü yaz, geçmişindeki tüm sırların gölgesi üzrine düşmüştü. Kaybolan kurtlar, zincire vurulmuş kurbanlar ve nihayetinde avucunda beliren rünik işaret… Balın’ın kaderi artık yalnızca bir “seyirci” olmak değildi. O, Tanrıça’nın oyununda anahtar bir figür, sürüsünün kaderini belirleyecek kişiydi.

Bir zamanlar sevdiği ama artık nefretle hatırladığı genç, Arz Alaca da aynı işaretle mühürlendiğinde yolları tekrar kesişti. Aralarındaki güçlü bağ, Selene’nin büyüsü karşısında tek sığınak hâline gelmişti. İhanetle aşkın, ölümle umudun arasında sıkışmış bu iki genç, Ay Tanrıçası’na ulaşmak ve lanetin kaynağını durdurmak zorundaydı. Çünkü Selene yalnızca kurt değil, Balın’ın kalbini ve kaderini de ele geçirmeye hazırlanıyordu. Ya ışığı söndüreceklerdi ya da onun sonsuz esaretine düşeceklerdi.

Aşkı hatırlamak, ölümden önceki son delilik olabilirdi.
Belki de sessiz bir baş kaldırıydı.