Köprü

Elmas da sargili kollarini bebege uzatmisti. Canini yakmaktan korkarak usulca birakmisti Bayram, oglunu Elmas’in kucagina. Simdi burun burunaydilar Elmas’la Öksüz. Bir disi hayvanla yavrusu gibi koklasiyor, burunlarini birbirine sürütüyor, birbirlerinin boynuna gömülüyor ve tuhaf miriltilar çikartiyorlardi. Bebenin küçük elleri, Elmas’in saçlarinda, Elmas’in dudaklari bebenin yüzünde dolasiyordu. Elmas, ne diger hastalari ziyaret edenlerden ne de Bayram’dan hiç utanmadan, hiç gocunmadan, memesini çikarip bebenin agzina vermisti. Bebek mutlu bir kedi yavrusu gibi guruldayarak sapir supur emiyordu süt akitmayan, kuru memeyi. Kadinla çocuk birbirleriyle iç içe geçmis, tek vücut olmus gibiydiler.
Köprü... Olaganüstü bir bürokratin, otuz yil bekledikten sonra kavusulan bir köprünün ve dogunun töreye teslim olmus insanlarin öyküsü. Ayse Kulin’in kaleminden.
(Tanitim Bülteninden)