Franny ve Zooey

Glass’lar; öncesi, savas ve sonrasi ile 2. Dünya Savasi’nin yaralanmis kusaginin yedi tuhaf kardesli tipik bir ailesi... Ölümler, intiharlar, güvence aranan mistik savruluslar ve asklar arasinda, hayatla yasanan yüksek voltajli ve suskun uyumsuzluklar, sessiz çildirma esikleri... Biz dördümüz, birbirimize yakin kan bagiyla bagliyiz ve bir tür deruni aile diliyle, iki nokta arasindaki en kisa mesafenin neredeyse tam bir daire oldugu bir çesit romantik geometri ile konusuruz. Son bir uyari sözü: Aile soyadimiz Glass. Bir dakika sonra, Glass erkeklerinden en genci, yasayan büyük agabeyi Buddy Glass’in kendisine gönderdigi asiri derecede uzun mektubu okurken görülecek (...) Bana söyledigine göre, mektubun üslubu, bu anlaticinin üslubuna ya da yazili üslupçuluguna, rastgeleligin adamakilli ötesinde bir benzerlik gösteriyormus; genel okur da hiç süphesiz, mektubun yazari ile bendenizin ayni kisi oldugu sonucuna baliklama atlayacaktir. Atlayacaktir ve maalesef atlamalidir da... Nicedir, bir 20. yüzyil modern-klasiki olarak anilan kirk yillik suskun J. D. Salinger’dan, hayat üstüne, sanki kendi gelecegini de okudugu tedirgin, derin, aci iki uzun hikaye.