Ermiş

Ermiş, ne yu¨ksekten konuşur ne alçaktan bakar, tam göz hizasındadır. Ne ders verir ne akıl öğretir; yalnızca varoluşun derinliklerinde yu¨zmeye hazır olanlara, bir yön gösterir. Onun sözleri yargılamaz, yönlendirir; hu¨kmetmez, önerir; emretmez, işaret eder. Kimi zaman kutsal metinlerin yu¨ksek sesini hatırlatır kimi zaman da bir annenin dizinde başını dinlendiren çocuğun iç çekişini. Ermiş, du¨şu¨ncenin sessizliğiyle sezginin mu¨phemliği arasında bir eşikte dolaşır. Her bölu¨m, kendi içinde bu¨tu¨nlu¨klu¨ bir sorgudur.

İlk yayımlandığı 1923’ten bu yana yu¨zlerce dile çevrilen ve milyonlarca okurun iç du¨nyasında iz bırakan Ermiş, dışarıdan gelen hiçbir sesin açıklayamayacağı kadar derin, karmaşık ve kişisel olanı; en sade haliyle gözler önu¨ne seren bir dost, bir eşlikçi, belki de bir aynadır. Ermiş’in, sözlerinin ötesinde bıraktığı suskunluk, okuru konuşmaktan çok dinlemeye; kendini, hayatı, diğer insanları ve bu¨tu¨n bunların anlamını yeniden duymaya çağırıyor.