Dağılmalar

“İnançsız biri değildim; inancı kaybolmaya başlayan biriydim. Beni öne su¨rmu¨ş çocukluğum vardı. Bir kentim yoktu. Kenti olmayan insan ne yazabilirdi ki? Son cu¨mlesinin ru¨zgârın sesi olduğunu bildiğim kitabımın önceki cu¨mlelerinin ne olduğunu bilmiyordum. Annem haklıydı: Yazamayacaktım. Üzerinden silginin acımasızca geçtiği u¨ç harfli bir kelimeydim: Ben.” Mahsum Ece, Dağılmalar’da yer alan öyku¨lerinde şimdiki zamanı ve geçmişi birbirinden ayıran çizgiyi yok ediyor, böylece karakterlerinin hafızaları, labirentlerle dolu ve çok renkli bir du¨nyaya dönu¨şu¨yor. Masalsı gu¨nleri köy yollarının çamuruna bulananlar, baktıkları her yerde kendilerini görmek isteyen politikacılar, bu¨yu¨kşehirlerde vakitlerini birbirlerinin u¨stu¨ne yığan modern zaman insanları, du¨nyanın bir köşesinde unutulmayı hayat sananlar, hayat nedir bilmeyenler... Mahsum Ece, ilk kitabında özgu¨n bir ses yaratıyor. Dağılmalar, hiç bitmeyen du¨şlere, hiç bitmeyecek bir ek...