Çok Tuhaftı Ağlayamadım

Her gece akvaryumdan bir balık yerim. Ağzıma atarım balığı ve sessizce yatağıma giderim. Babam beni yatakta bekler, annem çoktan uyumuş olur. Balık sabaha kadar içimde gezinir, bu yüzden mutlu uyanırım. Fakat hiçbir zaman Havuç’a kıyamam. Bizim evde herkesten önce balıklar uyanır. Havuç ve diğer balıklar yani. Diğerleri diyorum çünkü bizim akvaryumumuzda yabancı balıklar çok yaşamaz. Sadece Havuç sürekli akvaryumdadır. Ev sahibidir. Akvaryumda balıklara göz kulak olur, yeri sabittir. Onu asla yemem.
Bahtiyar Gül’ün öykülerinde gündelik yaşamda uğuldayan gerilimler, sıradan olanın arkasındaki tuhaflıklar, rutinin gizlediği çatışmalar su yüzüne çıkıyor. Mekânın ıssız bir köy ya da kalabalık kentler olması fark etmiyor; insan her yerde aynı. Çocuk ve ihtiyarı ortak paydada buluşturan şeyler de benzer. Kaygıları büyüdükçe kara deliğe dönüşüyor, takıntıları eline ayağına dolanıyor. Kendini yalıttığı gerçeklerle nihayet yüzleştiğinde insanın dudaklarından okunan sözler: Çok Tuhaftı Ağlayamadım.