Bozuk

“Bu yüzden çok çelimsizdi annem. Çelimsizdik. Derimle inatlasan kemiklerim, ldugumun on misli çirkin gösterirdi beni. Sehrin sirtini döndügü üç katli bir gecekondunun merdiven altindaki kömuürlükten bozma bu günessiz odasinda, orkideler yetisecek degildi elbet. Bir saksimiz vardi. Kapinin yanindaki asanin üzerinde beklerdi. Annem yikadigi çatal biçagi yatagin altindaki tahta valize kaldirmadan önce, kurusun diye onun içine koyardi. Saksidaki o egri bügrü çatallardan farksizdik biz de. Bunca çirkinligimize karsin, kirik bir ayna asiliydi yatagin çaprazindaki duvarda. Baska yüzler arardik bakip bakip... Bir gece, gözlerimi aglar buldum o aynada. Bogazimdaki hiçkirigi fark ettim hemen sonra. Annem telasla heladan çikip, niye agladigimi sordu. Cevap aynadaydi. Yüzümde. Yüzünde. “Aglama” dedi sarilip, “sen baskasin. Eylül’de okula yazdiracagim seni.” Aynadaki kiriktan günesi gördüm o an sanki... Gülümsüyordu.”Hakki Inanç, bu yil birincisi verilen Selçuk Baran Öykü Ödülü’nün sahibi oldu. 2008 yilindan bu yana öykü yazan, çalismalari çesitli dergilerde yayimlanan ve pek çokyarismada dereceye giren genç yazar Giresun’da yasiyor ve yaziyor. Gözlem gücünün derinligi, insan hallerine dolaysiz yaklasimi, siradan insanlarin siradan görünen ysamlarinin altindaki gündelik ama irkiltici gerçeklere açtigi pencere ve özgün öykü diliyle daha bu ilk kitabinda öykücülügümüze farkli bir soluk getiriyor.