Barış Adlı Çocuk

Yabancilastirmayi, yabancilastirilmayi, insancadan kopmanin etkin ve edilgin biçimlerini, insancaya dönme özleminin ve savasiminin çikar ve çikmaz yollarini; hem tek tek öykülerin içerisinde, hem de bunlarin bütünselliginde kavranan bir diyalektikle sergiler Soysal bu öykülerde. Serinkanli bir gözlemcinin nesnel, aktarici anlatimi, duygulu, sicak ve coskulu bir anlatimla iç içedir. Seçilen anlatim biçimlerinin birinden öbürüne geçisi ve öykülerin dokusuna organik olarak katilmasini saglayan öge ise, keskin bir ironi. Özümlenmis bir dünya görüsünden, bu görüsün kazandirdigi saglam bir yöntemden ve öncelikle de gerçek bir edebiyatçinin kaleminden çikmistir bu öyküler. Kalici olmalarina karsin güncel, hatta güncelligin büyüsüne kapilmaksizin, güncelliklerinden aldiklari güçten ötürü kalici olduklarini söyleyebilirim.. Sevgi Soysal’i yarinlar için kalici kilan iki basyapit taniyorum: Biri Tante Rosa , öbürü Baris Adli Çocuk.-Füsun Akatli-(Arka Kapak)