Ayrıkotu

Hava gitgide agirlasiyor. Her adim ve adimda. Omuzlarim, boynum ve sirtim. Agir. Ilerledikçe agaçlar siklasti. Dag yamacindan vadiye egiliyorum. Hiç rüzgâr yok. Biraz daha ilerledigimde sise gömülüyor ayaklarim. Sonradan fark ediyorum, agzina, dislerinin arasina sikistirdigi dev kaya, vadinin yutkunmasina engel oluyor. Rüzgârdan gizledigi vadiyi beyaz duvakla süslüyor.
Genç öykücü Deniz Tarsus’tan ezber bozan öyküler. Ayrikotu, hayali bir cografyanin insanlarini, yaban hayvanlarini, tek bir canli gibi hareket eden doganin gerçegini anlatiyor öykülerinde. Siddeti, yoksullugu, gerçeküstüne sirt çevirmeden ele aliyor. Insana, insanin içinde yasadigi çevreden, kendi dogasindan sesleniyor; ama gözü olabildigince farkli seyler görüyor. Deniz Tarsus’un yarattigi öykü atmosferi, cografyayi dönüstürme gücü, dil içerisinde kendine açtigi/açacagi alan, dikkate deger.