Aramızdaki Fikret

“Benim orucum hiç konuşmamak.”

Aramızdaki Fikret’te yer alan öyküler; Kadıköy’ün gri sokaklarında açılan renkli şemsiyelerle, bitti zannedilen komşulukla, incelmiş ama kopmamış dostluklarla, köşe başlarında bekleyen polislerle dünyada yalnızca siyahın ve beyazın olmadığının altını çiziyor. Sonat Yurtçu, “gelişigüzel atlamalarla” aşkın, kimliğin, politikanın söylemini aykırı kılıyor. Varlığını kendine kanıtlamaya çalışan öykü kişilerine şarkılar, şiirler ve nesneler eşlik ediyor; rağmen yaşamanın –buruk olsa da– muhakkak bir tadı olduğunu hatırlatarak.

Odada tişörtlerin arkasına sakladığım kilitli gu¨nlu¨ğu¨mu¨ çıkarır, içine kötu¨ el yazımla o gu¨n olanları ve olmasını istediklerimi yazardım. Açık yeşil bir kapaklı defterin içine ne hayaller, ne ömu¨rler sığdırdım. Ben bu¨yu¨du¨kçe defterlerim de bu¨yu¨du¨, koyu yeşil defterler seçer oldum.
İnsan çocukluğuna bir otobu¨se binip de dönemiyor. Döndu¨ğu¨nde eskisi gibi bulamayacağı her şey için hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Ölen komşuları, evlenip giden dostları, eski evinde oturan yabancıları göreceğini bildiği için o otobu¨su¨n, çocukluğuna değil de kötu¨ bir ru¨yaya gideceğini biliyor. O yu¨zden vazgeçiyor.