Anlıyorum Ama Konuşamıyorum

“ ‘Aaa sen Kürt müsün, Kürtlere hiç benzemiyorsun’lar basladi. Neden? Güzelim diye mi? Kaslarimi falan aliyorum diye mi? Nasil olmam gerekiyor ki… Bir gün kantinde bir çocuk ‘Tuncelili misin hakikaten?’ deyip eliyle makineli tüfek kullanir gibi ‘dsin dsin’ sesleri çikartmisti.” “Babam Türk oldugu için bizim evde Kürtçe hiç konusulmadi, kiminle konusacakti ki annem? O yüzden benim için Kürtçe gizli saklinin dili biraz. (…) onlar her Kürtçe konustugunda benim kulagim üç kere fazla kabariyordu.” “Çogu kez amcalar, teyzeler ‘Hadi oradan, neren Kürt senin? Böyle Türkçe konusan, böyle giyinip kusanan Kürt mü olur?’ diyorlardi. Kasimin gözümün karaligini kullaniyordum en son silah olarak, ‘Bizim oralarin kiziyim vallaha!’ diyordum.” “Bati”da, büyük sehir ortaminda büyüyen Kürt gençlerin kimliklerini kesfetme hikâyeleri… Kâh “Türkler” tarafindan, kâh “gerçek Kürtler” tarafindan yadirganarak… Kendilerini türlü türlü eksikli hissedip, bir yandan da her seye elestirel bakarak… Kâh hüzünlü, kâh eglenceli, kâh içine kapanmaya iten, öfkelendiren, kâh ögretici, olgunlastirici bir kendini bulma tecrübesi… Alev Karaduman, birçok hikâyeyi, gözlemlerine ve kendi arayisina katarak, heyecanla, hevesle anlatiyor. Gülten Kaya’nin önsözüyle…