Altıncı Koğuş

“Hayatın önemsiz ayrıntılarındaki trajediyi Anton Çehov kadar net ve ince bir şekilde anlayan hiç kimse olmadı.” —MAKSİM GORKİ

Anton Pavloviç Çehov, kısa öyku¨ sanatını ustalıkla dönu¨ştu¨rmu¨ş, insan ruhunun en sessiz çalkantılarını derin bir sezgiyle kaleme almış bir yazar. Gerçekçiliğin sınırlarını incelikle zorlarken, karakterlerin trajedilerini yalın ama sarsıcı bir dille göru¨nu¨r kılar.

Altıncı Koğuş, ku¨çu¨k bir taşra hastanesindeki akıl hastaları koğuşunu ve orada görev yapan Doktor Andrey Yefimıç Ragin’in giderek kendi aklını ve inancını sorgulamasını anlatır. Ragin, hastalığın ve deliliğin sınırlarını ayıran çizginin ne kadar kırılgan olduğunu fark ettikçe, sistemin acımasızlığı ve toplumun körlu¨ğu¨ karşısında kendi varoluşunu yitirir.

Çehov bu kısa ama derin anlatıda deliliğin, özgu¨rlu¨ğu¨n ve vicdanın aynı yerde kesişebileceğini ustalıkla gösterir. Altıncı Koğuş ise bireyin toplumsal du¨zene yabancılaşmasının, adaletin bu¨rokrasi içinde yok oluşunun ve insanın akıl sağlığını koruma mu¨cadelesinin zamansız bir alegorisi olarak okunabilir. Çehov’un yu¨zyılı aşkın su¨re önce kaleme aldığı bu metin, hâlâ yaşadığımız du¨nyaya ayna tutmaktadır: Sessizliğin, kayıtsızlığın ve umursamazlığın insan ruhunda açtığı yaraları hatırlatarak...